IM voor mijn lieve moeder

Voor vandaag geschreven ‘ Op een verloren dag zoals deze ‘

IM voor mijn lieve moeder. 💞

Knuffel de niet Valentijners

10 feb 2024

De wekker ging op tijd, en ik mocht nog even blijven liggen. Toen er uit, en m’n ontbijt maken. Mijn shirt strijken, met plezier, luisteren naar de Taalstaat, die mij mee liet zingen met een Carnavalshit van Toon Hermans, terwijl ik totaal niet hou van carnaval. Frits Spits had een mooie link van Toon naar van Agt, die ons ontvallen is. Een mooie docu van Jeroen Pauw, waardoor ik ’n andere van Agt leerde kennen, dan die vanuit mijn jeugd. Mooi.

Ik was er klaar voor, en gewapend, met bordjes, en mijn camera op naar de tram, die er na een paar minuten al aankwam. Heerlijk. Ik wilde lekker op tijd bij de Wiener Konditorei zijn. Het zonnetje omarmde mij, en zo wandelde ik door de drukke stad, op naar de Korte Poten. Het was druk op het plein, en op de terrassen. Bij aankomst zag ik Wouter al zitten. Een lekker bakkie besteld, en zo kwamen ze één voor één aan, de knuffelaars.

De twee heren, die hadden toegezegd, waren in geen velden of wegen te bekennen, maar de die-hard vrouwen waren alom vertegenwoordigd. De Korte Poten was stil, dus besloot ik naar de weg te lopen, van het IJspaleis naar het Vrom gebouw. Dat is een doorgaande route voor mensen, van en naar het station. Dat was een goede zet, want het was er opgebroken, en druk.

Bij zetten de fietsen neer, en gingen staan met onze bordjes, en vroegen of men een knuffel wilde, sommigen kwamen op ons afrennen, en sommige kinderen wilde ook wel graag een knuffel, ook de mensen van de beveiliging, deden een rondje knuffels, hoe mooi kon je het hebben? Op gegeven ogenblik, raakte ik in gesprek met een jongen, die vroeg waarom wij dit deden, en ik zei ‘ Omdat ik van mening ben, dat er meer liefde de wereld in kan worden geslingerd’

Daar was hij het helemaal mee eens. Na vele knuffels uit te hebben gedeeld, had ik een beetje spijt, dat ik toch niet mijn winterjas had aangedaan, en stelde voor om iets te gaan drinken. Zo gezegd zo gedaan.

Wendy ging naar huis. En wij aan de warme drank.

En zo bespraken we allerlei zaken. Toen was er de vraag, willen we nog verder knuffelen, of zijn we er klaar mee? Het was al rond vieren. We wilden nog wel even verder, en liepen door Amare, want het Nieuwe jaar van de Draak werd geïntroduceerd. En ik deelde daar ook nog een heerlijke knuffel uit, en zo liepen we naar de voorkant, waar Wouter afscheid van ons nam, evenals Corrie. Bep, Manja, en Lita stonden er met onze bordjes, komt er een groep nonnen aanlopen, en ik vraag of zij een knuffel wilden, dat wilden ze we, zij kwamen uit Indonesië, en hadden net in Rijswijk gestemd voor een nieuwe regering. Daarom was hun pink paars gekleurd, zodat ze konden zien dat zij gestemd hadden. Bep stond uitgebreid met ze te praten.

Komt er een vrouw aangelopen, in tranen. ‘Ik heb heel erg een knuffel nodig “ zei ze.  Ik hield haar stevig vast, en ze huilde, ze kwam net uit het ziekenhuis, haar beste vriendin was net overleden. De andere dames kwamen haar ook knuffelen, en Bep zei: ‘kom loop even mee naar de Nonnen’ Zo kon ze even in haar eigen taal haar verhaal doen, en de Nonnen luisterden liefdevol naar haar. We hebben zelfs een groepsfoto van ze gemaakt. Hoe leuk.

Toeval? Nee, dit moest zo zijn, dat wij hier stonden, om deze vrouw op te vangen, er is meer dan dat wij kunnen beseffen. Alles heeft z’n reden, en deze ontmoeting ook.

Toen kwam er een hele leuke dame op mij af lopen en die zei:  “ Hallo mooi mens ! “ en zij gaf mij een niet te versmaden knuffel ! Mijn dag was al goed, maar dit was wel de kers op de taart ! Wat een Magische editie van knuffels uitdelen.

Ik wil alle knuffelaars bedanken voor de geweldige dag & tot de volgende keer!

Daarna hebben Bep en ik een maaltijd genuttigd bij de Boterwaag, en zijn we naar een dansvoorstelling gegaan in Korzo. Die was zeer bijzonder. Eén danseres, die erg goed in haar vel zat, en op gegeven ogenblik trok zij een gehaakte jurk aan, en stond zij op, en je zag dat er een draadje los hing, en ik was bang, dat ze er over zou struikelen, ze draaide rondjes, rond de paal, en toen maakte ze dat draadje juist vast, en zo spon zij een web van die jurk, stukje bij beetje rolde die af, en weefde die om de palen die op het podium stonden, op de achtergrond, was een vage projectie, en we hoorden op gegeven ogenblik een baby glimlachen, dat was zo mooi. Ik vond het bijzonder, maar was ook moe, dus ben toen naar de tramtunnel gewandeld, door de regen, en ik was blij dat 3 er gelijk aan kwam!

Tot de volgende X

Marjon

22 September 2023, weer een jaar later…

Goedenmiddag Lieve mensen,

We zijn alweer een jaar verder, en er is inmiddels alweer veel gebeurd. Moeders hield steevast contact middels de kerstlampjes die ik had opgehangen. Ik had dit helemaal niet in de gaten, in eerste instantie, en opeens merkte ik dat ze uit waren, en ik liep naar het raam, en zei ‘ Nee he, je bent nu toch niet kapot he? ‘ ik opende de gordijnen, om te kijken of ik kon zien waarom ze het niet meer deden, ik deed de stekker, in het andere stopcontact, maar niks hoor, ik had ze nog wel in ‘n vlinder vorm op het raam geplakt, in gedachten voor mijn moeder, en toen ik daar zo stond gingen FLOEP de lampjes weer aan….?! Ik was verbijsterd, en sprak tegen mijn moeder of zij dit was, en daar gingen de lampjes weer, Floep uit, en even later Floep weer aan. Ik was helemaal blij, blij met dit lijntje, dus iedere dag als ik thuiskwam, groette ik mijn moeder, en deed de lampjes aan, soms gingen die avond de lichtjes weer uit, en weer aan, en soms ook niet. Het gaf een heel erg warm & close gevoel. Ik heb gelezen, dat geesten contact kunnen maken middels electriciteit, maar als er een sceptisch was, over dat er iets na de dood zou zijn, dan was het mijn moeder wel. Dus ik had dit nooit durven dromen, dat dit zou gaan gebeuren. De hele winter, is dit zo doorgegaan, en het gebeurde niet iedere avond, maar op haar sterfdag, was het net ‘n disco hier. Ik had eigenlijk afgesproken met ‘n vriendin, maar die kon niet, dus was ik ‘genoodzaakt’ om thuis te blijven, en het licht bleef maar aan en uit gaan. Het was heel troostrijk. Toen de zomer kwam, en het langer licht bleef, deed ik de lichtjes niet meer aan, en de plakkers vielen ook van ‘t raam, maar ik wilde ze niet weghalen, dit was het enige lijntje nog naar mijn moeder, en toen ‘t een week of wat geleden, weer eerder donker werd, deed ik de stekker er in, maar ze deden het niet…. de hele avond gewacht, maar de lichtjes ging niet aan, het stemde mij verdrietig, was dan nu echt het lijntje met mijn moeder verbroken? Ik liep naar het raam, en zag dat er een lampje ontbrak, gelukkig heb ik nog een oud snoer, want deze lampjes worden niet meer gemaakt, en daar haalde ik er eentje uit, en ik deed ‘m er in. JOEPIE hij doet ‘t weer. Sinds die avond, doe ik ze dagelijks aan, wanneer het gaat schemeren, maar Moeders is nog niet weer langs geweest… is het lijntje dan nu echt verbroken….? De tijd zal het leren.

Liefs, Marjon

#MamIkMisJe

Beste wensen voor 2023

Het is dinsdag 3 januari 2023, en dus nog niet te laat om iedereen de beste wensen te wensen. Ik las net mijn blog van begin 2020 terug, toen schoten we nog ‘maar’ 77 miljoen de lucht in, met alle gevolgen van dien. Nu is er voor 110 miljoen de lucht ingeschoten, terwijl wij in ‘n energie crisis, en met inflatie zitten. Er hebben nog nooit zoveel mensen bij de voedselbank gelopen, men komt amper rond, door de idioot hoge energie rekeningen, maar toch heeft men een gaatje gevonden, om f*cking 110 miljoen de lucht in te schieten.

Hoe dan?

Er zijn weer net zoveel ongelukken met vuurwerk, als voor de corona, de 2 jaar waarin er geen vuurwerk mocht worden afgestoken. Wat was dat toch rustig. Nou hadden ze voor dit jaar wel weer vuurwerkshow’s georganiseerd, maar er zou te veel wind staan, waardoor ‘t gevaarlijk zou worden. Zelfs de 2 vuurstapels mochten dit jaar weer worden aangestoken op Scheveningen & Duindorp, dan wel op de 30^e. Gelukkig stond er aflandige wind, want ‘t fikte goed.

Gelukkig deden de Duitse buren het veel beter met ‘n slordige 120 miljoen, en de Belgen deden ‘n goede derde plek 77 miljoen. Wanneer gaan we dit vuurwerk afschaffen, en met dat geld iets zinnigs doen?

In Den Haag, waren agenten aangevallen, met fietsen en vuurwerk bekogeld. De politie zegt dan ook, nu een vuurwerkverbod, waar ik het hartstikke mee eens ben, maar de meerderheid v.d. kamer is tegen. Dus zullen er nog steeds ieder jaar weer ogen worden verloren, evenals handen, of levens, dankzij deze ‘leuke tradities’ die wij hebben in ons Nederland. Hoeveel hulpverleners zijn er naast te politie bekogeld met vuurwerk? Waar zit het verstand van de mensen? Wat is er leuk aan om iemand willens en wetens te willen verwonden?

Gelukkig wil de regering niet an ‘n verbod. Het is veel te geestig. 2023, een nieuwjaar ligt er aan onze voeten. Heb jij nog voornemens?

Ik ga aan de slag, met het verhaal over mijn moeder, en meer bewegen!

Ik wens iedereen alle goeds toe, vrede aan alle gebieden waar nog altijd oorlog wordt gevoerd. Dat er minder korte lontjes zullen zijn, en men elkaar tegemoet treed met ‘n open hart.

Veel liefs

M.

20 September 2022 Afscheid van ‘n Koningin

Afscheid nemen, dat is zo belangrijk. Dat hoort bij het leven. Vandaag ging ik afscheid nemen van ‘n bijzonder mooie ziel, Cis. Cis ontmoette ik bijna 10 jaar geleden, toen ik Free Hugs op wilde richten in Den Haag. Ik wilde al ‘n hele tijd meedoen, met Free Hugs, omdat ik genoeg liefde heb, om uit te delen, met wie maar wil.

Ik werd met Cis in contact gebracht, en we hadden gelijk hetzelfde idee en zo werd ‘ FreeHugs070’ geboren. We gingen bordjes verven, en besloten om de dag voor Kerstmis te beginnen, voor iedereen die geen warm huis heeft, of niet met hun familie de feestdagen door te brengen. Zij verdienen allemaal een knuffel. Op Facebook een groep aangemaakt, en ‘n twitteraccount, ‘ FreeHugs070 ‘om zo bekendheid te vergroten.

Zo begon onze vriendschap. Later gingen we ook de zeehelden knuffelen, en stonden we ook na een bomaanslag, of op de dag tegen Pesten, om knuffels uit te delen. In ieder geval met Valentijnsdag en de dag voor Kerstmis. Ik kwam geregeld langs bij MIAW om een bakkie te doen, of even een knuffel te halen. Cis kreeg het steeds drukker met Repairkid, en allerlei andere dingen waar zij zich voor inzette, dat ze geen tijd meer had om knuffels uit te delen. Maar soms kwam ze onverwachts langs met haar mooie bord, om toch ‘n knuffel uit te komen delen !

Terug naar Afscheid nemen. Afscheid nemen, heb jij dat eigenlijk geregeld? Zwart op wit gezet, wat jij wel en niet wilt, wanneer jouw einde nadert? Wie er mag komen, wie niet?

Ik niet. Dat komt ooit nog wel, want dood gaan? Dat is nog heel ver weg.

Toen Cis haar strijd tegen kanker zou gaan verliezen, zou ze naar een hospice gaan, en daar zouden nog wat mensen afscheid kunnen komen nemen. Maar de kanker was genadeloos, en Cis overleed te vroeg. Veel te vroeg, ze was slechts 60 lentes, ze zat nog boordevol plannen.

Cis heeft MIAW opgericht, met hulp van haar liefdevolle partner Arti. Zij begonnen in ‘n winkelpand aan de Goudsbloemplein.

Cis was ‘n verbinder, en had ontzettend veel lieve & kundige mensen om haar heen, en zij knapte de winkel op, en had daar haar eerste tentoonstelling, samen met anderen, het was een geweldige dag.

Daarna moest ze het pand uit, en moest Cis opzoek naar ‘n nieuwe plek. Toen vond ze het pand naast Artivak, en ging ze met Steadion om de tafel. Zij richtte een stichting op MIAW, of die had ze al, en zo werd zeven jaar geleden MIAW geopend aan de Noordwal.

Het was een groot succes. Meer & meer kunstenaars melden zich bij MIAW, en al gauw moest er meer ruimte komen. Daar is toen flink over vergaderd, en heeft men ‘n crowdfundactie opgezet, om dit geweldige project te financieren. Ook deze droom werd werkelijkheid, en zo creëerde Cis een groot kunsthuis, waar iedereen welkom was voor een kop koffie of thee, een vriendelijk woord, en ook vele anderen die er dagelijks vertoefden. Het is ‘n grote warme familie op zich geworden, waar altijd wel iemand thuis is.

Daar voelen wij ons al jaren thuis, daar verbond Cis mensen aan andere mensen, bedacht ze haar plannen, hoe dingen aan te pakken, projecten op te zetten. Werden vele Jamsessies, exposities georganiseerd. Poëzie middagen, ook kon je er stemmen tijdens de verkiezingen. Je kon er breien, knutselen, ook Repairkid in the house, en door de hele omgeving. en zelfs in Amsterdam. Zij bracht kunst aan de mens, en boorde ermee een plekje aan, bij jong en oud, om van niets iets te maken, en daarvan te genieten. Menig kind ging trots naar huis, met wat zij bij Cis hadden gemaakt.

Afscheid, daar waren we gebleven, Afscheid. Cis was ziek, heel erg ziek, zij probeerde zo goed en kwaad als ‘t kon, om het zolang mogelijk te rekken, want dood wilde zij allerminst. Zij zat nog vol plannen, en was blij dat ze nog kon tekenen, dat vertelde ze dan in haar positieve blogs op Facebook ‘Iedere dag is er één..’ Daarin vertelde ze ook, dat ‘t steeds zwaarder werd. Arti ging zijn geliefde moeder begraven op Curaçao, niet lang daarna werd hij niet lekker, en moest hij naar ‘t ziekenhuis, waar ze er achter kwamen, dat hij 2 abcessen in zijn hoofd had. Hoe verdrietig, Cis die hier aan ‘t vechten was, en Arti, die niet kon vliegen, vanwege de abcessen. Cis bleef vechten om haar lief weer thuis te krijgen, zo goed en kwaad als zij dit nog kon doen. Arti kwam 31 juli ’22 eindelijk naar huis, en moest gelijk ‘t ziekenhuis in. Cis werd herenigd met haar lief.

Wat ongelofelijk fijn. Cis bleef maar achteruit gaan, en de behandelingen werden te zwaar, ze had uitzaaiingen naar haar longen, en de behandeling werd gestopt. Het afscheid naderde… Afgelopen maandag zou ze naar ‘n hospice gaan … op maandag 12 September heeft Cis ‘s ochtends vroeg haar laatste adem uitgeblazen. …

Het Algemeen Dagblad die al vele keren verslag heeft gedaan, over alles wat Cis in Den Haag & omstreken deed, met Repairkid & MIAW, hadden dezelfde middag al ‘n groot stuk over Cis geschreven, wat via een link op Facebook verscheen. Toen ik er op klikte stond er ‘ Page not found’ . Ik snapte er niets van, maar hoorde later, dat de familie verbolgen was, dat ze al in de krant stond, en zij hebben dit teruggedraaid. De familie dacht dat MIAW dit had gedaan, maar zij wisten van niets. Later die week, stond er ‘n halve pagina over Cis in de krant.

Helaas werd het contact tussen MIAW en de familie niet beter op. Wat ontzettend verdrietig. Wij rouwen allemaal om Cis, haar eigen familie, maar zeker ook de familie MIAW. Waarom zouden we niet samen kunnen werken? Er kwam geen rouwkaart op Cis haar Facebook, er werden berichten verwijderd van Cis haar pagina. De familie wilde niet te veel mensen bij de uitvaart, en in stilte afscheid nemen van Cis, zonder MIAW’rs.

Afscheid nemen, heb jij dat geregeld? Ik ben gisteravond gaan schrijven, en besloot om samen met Esther, mijn mede knuffelaarster naar de uitvaart te gaan. Ik zette Ennio Morricone op om mijzelf te laten inspireren, door zijn prachtige muziek, en zo werd het gedicht voor Cis geboren.

Ik printte het uit, en Esther had ‘t idee om 2 Free Hugs borden mee te nemen, die wij bij de kist hebben achtergelaten aan ‘t eind. Knuffel er maar op los Cis.

Vanmorgen gingen wij met mijn gedichten, en Free Hugs bordjes op weg naar Rijswijk. Het zonnetje scheen, en wij lieten de jassen in de auto. Met onze borden liepen wij naar de ingang, waar ‘t bordje stond:

Dankzij onze Free Hugs borden, gaven wij ‘n ieder een knuffel, die daar behoefte aan had. De zon scheen uitbundig, en verwarmde ons tot op het bot. Dat heb je goed geregeld Cis, dat we op 20 september zonder jas, buiten konden zijn. Het was er prachtig.

Dan lopen we naar binnen, om te wachten, totdat er ‘n uitvaartmedewerkster naar buiten komt, waaraan ik kan vragen of ik mijn gedicht mag voordragen. Hoeveel tijd denkt u nodig te hebben? max 5 minuten, zeg ik. ‘Ok ik ga ‘t ff vragen.’ Dan komt ze terug, en vraagt ze ‘wat is uw Naam?’ Ik geef mijn naam, en wederom loopt ze naar de familie. Dan komt ze terug, en krijg ‘Nee’ te horen… Ik sta perplex. Ik heb al velen uitvaarten meegemaakt, maar ben nog nooit geweigerd om mijn gedicht voor te mogen dragen. Het bleef in mijn hoofd rondgaan.. hoe dat voor de familie moet zijn, waar waren zij bang voor?

Toen we naar binnen mochten, zocht ik ‘n plek redelijk voor aan de zijkant, opdat ik een foto kon maken van de kist, met haar mooie foto erboven.

oznorMB

Op gegeven ogenblik zie ik Arti voor mij zitten met ‘n helm op, ik deed een kus gebaar naar hem. Hij was zo aan ‘t zoeken, naar wie er allemaal waren. naast hem zat zijn zoon. Groter geworden, dan de laatste keer dat ik hem had gezien. Cis Haar vader begon, met zijn verhaal, en door de glazen pui was de natuur zichtbaar, twee witte duiven scharrelden op de grond rond evenals een mannetjes Pauw . Het vrouwtje Pauw hadden we bij aankomst al in de verte gezien, en ook ‘n kat, maar het was ‘n mooi uitzicht, vanuit de zaal, zo met het leven, dat achter de kist ‘gewoon’ doorging. Daarna sprak de oudste dochter, over de mooie opvoeding die zij genoten hebben, en moeders altijd in alles mogelijkheden zag, om daar iets mee te doen, of van te maken. Ze was dan ook niet verbaasd dat wanneer ze thuis de vriezer opendeed, daar een dode aalscholver in lag. Niets was Cis vreemd. Toen zij klaar was met haar speech, klonk er muziek. Toen plots Arti opstond, zijn rollator pakte, en naar een van Cis haar dochters reed, hij iets zei, en toen met veel moeite mijn kant op kwam. Ik had geen idee wat hij wilde, Hij kwam naar mij toe, en fluisterde ‘ Ik wil dat je jouw gedicht voordraagt’ en barste in snikken uit. Ik knuffelde hem, en toen kwam de uitvaartmedewerkster er aan, en zei ‘het is beter wanneer u gaat zitten’ Ik zei ‘ Arti wil dat ik mijn gedicht voordraag’ “Ik zal het met de familie overleggen’ zei ze. Arti ging terug naar z’n plek.

Het overviel mij, uiteraard, en had nu helemaal zo iets van als ik maar niet in snikken uitbarst. Ik pakte mijn gedichten, en wachtte af. De jongste dochter van Cis nam het woord, ook namens Arti. Toen werd er gevraagd of ik naar voren wilde komen, en ik knikte naar de familie, en begon met ‘ Lieve lieve Cis, lieve familie, lieve vrienden, en lieve Arti… ‘

Ik las mijn gedicht voor, en liep terug naar mijn plek, waar ik bemoedigende blikken en knikken kreeg van de mensen rondom mij.

oznorMB

Toen was de dienst klaar, en wilde ik heel graag Arti condoleren, maar ze hadden afgesproken om allemaal, als familie achter de kist te gaan staan, dat wij Cis een laatste groet konden brengen & hop naar buiten. Ik zei tegen Esther, ‘ Ik ga de hele familie condoleren & Arti helemaal ‘ Ook besloten wij de Free Hug borden neer te zetten tegen haar baar aan. Zo gezegd zo gedaan, ik heb Cis gegroet, en ben naar links gelopen, en heb iedereen een hand gegeven, en bedankt voor ‘t feit dat ik m’n gedicht voor heb morgen dragen. Ze vonden het erg mooi: ” En Pauw he… Pauw zat erin’ Bij mij viel dat kwartje later was, de pauw was zichtbaar geweest achter ‘t glas, ook toen ik mijn gedicht voordroeg, waarin de zin: ‘ Zo trots als een Pauw’ voorkomt …. Toeval bestaat niet.. ! Ik gaf Arti een dikke knuffel, en vroeg of hij naar MIAW kwam, ‘ja hij kwam straks ‘n uurtje.’ Fijn. (Al kon Arti de afspraak helaas niet nakomen, de uitvaart had al zoveel energie gekost) Zo gingen Esther & ik eerst even lunchen, en toen naar de stad.

Met tram 3 en toen samen aan de wandel, om ons bij MIAW te vervoegen, en daar de mensen te ontmoeten, die allemaal Cis een laatste groet wilde brengen, om haar te gedenken, te herdenken. We zullen haar allemaal op onze eigen wijze missen, want de leegte is voelbaar. Mensen spraken mooie woorden uit, ik droeg mijn gedicht voor, 2 maal, ook voor mensen die later binnen waren gekomen. Er werd prachtig gezongen, en gespeeld, allemaal met het zaadje, dat Cis in ons geplant heeft… (Foto’s en video’s van die middag komen te staan op de Facebooksite van MIAW. )

Cis, lieve lieve Cis, wat hadden wij jou nog ongelofelijk veel jaren bij ons willen hebben… het lot besliste anders. Ze zijn hard bezig om MIAW te behouden, 1 van jouw kinderen ! Hoe tof is dat.

Afscheid nemen, hoe doe je dat? Jammer vind ik het, dat de familie & de MIAW familie niet nader tot elkaar zijn gekomen, waarin zij hadden kunnen leren van elkaar, waarin de kleinkinderen van Cis lekker mee hadden kunnen doen met Repairkid, Wendy zei ‘ Als ik van iemand hou, dan hou ik ook van diens familie ‘.

Hoe mooi is dat? De schat !!!

Dit is de laatste foto die ik van mijn lieve vriendin maakte. Dag lieve Cis tot ooit !

Ik wens beide families, heel veel licht & liefde toe, de kracht om deze mooi ziel een plek te geven in ieders hart, en verrijkt het leven verder te kunnen aanvaarden.

Heel veel liefs.

Marjon – hierbij mijn gedicht door op de link te klikken

Dag lieve Cis !

28 juni 2022 Wachten op….

Het is alweer eind juni. Het Zeeheldenfestival staat alweer voor de deur. Ik heb vele festivals niet bezocht, omdat moeheid de klok slaat. Dus probeer ik uit te rusten, en bij te komen, van hetgeen mij niet in mijn koude kleren is gaan zitten. De laatste loodjes wegen het zwaarst, en dat is echt helemaal waar. Zoveel staat er niet meer in mijn moeders huis, maar ‘t moet er wel uit. Ik had mijn zinnen gezet op ‘t Emmahaus, en hen gebeld, maar zij konden pas over 3 weken. Toen dacht ik, dan maar alles gratis op Facebook. Wat een deceptie was dat.

Gelukkig kreeg ik de tip om Rataplan te bellen, en zo gezegd zo gedaan. Zij komen vandaag de rest weghalen. Hoe fijn is dit, dan nog 1x stofzuigen, en klaar is klara.

Tussen 13.00 uur en 18.00 uur kunnen ze komen. Ik zit dus panklaar, om er naar toe te kunnen, wanneer ze bellen, ‘n half uur van te voren is mij beloofd. Ik was er gisteren nog even, om nog wat laatste… sjees wat heeft ‘n mens ‘n spullen… !

Over spullen gesproken, ik zag van de week een deur hier bij de groenbakken liggen… Men is zo van ‘t gemak hier i.d buurt, dat ze constant grofvuil zooi bij de groenbakken leggen, want dan wordt dat toch wel opgehaald. Maar nu deze deur… Dat deed mij denken, aan mijn verhuizing van ‘t Notenplein, daar had ik 10 jaar naar ‘n deur moeten kijken, die ik er niet in wilde hebben binnenshuis, en kon ‘m nergens kwijt, en deze toen heb weggegooid, tot dat de inspectrice kwam, en zei ‘ Die deur ‘ Die moet er weer in’ en als wij dit doen kost dit u ‘275 euro’. Gelukkig is de man van ‘n vriendin van mij timmerman, en hij zei’ Rij naar Scheveningen, daar is ‘n loods VOL met deuren, en die kun je daar kopen, dan zet ik ‘m er wel in !” Marietje en ik met de fiat pinda naar Scheveningen, daar vonden we ‘n mooiere deur, dan die er had ingezeten, en precies de juiste maat, en die mochten we voor 50 euro meenemen, wij die achterin de auto gelegd, en heel voorzichtig, met open klep naar huis gereden. De deur stond mooier, dan die andere deur, en dat scheelde mij een hoop geld….

Ik zag dus die deur… en dacht…. die is ‘t haasje, wanneer die gaat verhuizen !

Afijn, moeheid is wat de klok slaat, of zei ik dit al? Vannacht lag ik prinsesheerlijk te slapen tot een mug mij wakker maakte, en toen heb ik ‘t 4.00 uur horen worden… pfff

Terwijl het al zo’n drukke week gaat worden. Zeeheldenfestival,

Morgen avond Suzanne Vega

Huis Moeders leeg, pedicure, vrijwillwerk ! Afijn… Genoeg te doen. Ik wens iedereen ‘n liefdevolle week toe.

#MamIkMisJe

liefs

Marjon

Morgen ga ik m’n moeder halen,…

Het is vandaag 31 mei 2022.

Sinds mijn moeder op 31 maart is overleden, vliegt de tijd, opeens is er alle tijd, en alle coronamaatregelen zijn opgeheven. Dus er kan weer van alles, en ik kan zelf weer doen waar ik zin in heb. Wat heerlijk, maar toch ook ‘gevaarlijk’ want de rouw ligt op de loer. Die ontmoette ik de dag na de crematie, de dag & avond zelf, voelde ik me zo geweldig. Zo blij, dat het zo goed verlopen was, onze moeder zou zo trots op ons zijn, op het mooie afscheid, dat wij haar hebben gegeven, en zo zweefde ik de hele avond tot ik de volgende ochtend wakker werd.

Daar was het grote zwarte gat, ik keek op mijn telefoon toen ik opstond, en daar stonden geen 14 berichten van mijn moeder meer, er waren geen voicemails meer ingesproken door haar… het was stil, heel stil, ….. na twee jaar intensief zorgen voor… de hele dag in de pyjama zitten, en online hangen, en tv kijken, meer kwam er niet uit m’n handen. Daarna moest ik dit doen, dat doen, en werd ik voor dingen gevraagd, kwam weer lekker onder de mensen, dat ging me goed af. Ik merkte ‘t wel, hoe ‘t zou gaan. Wel had ik veel pijn. Last van mijn handen voornamelijk, waarmee ik naar de huisarts ben gegaan. Triggerfingers en zij gaf mij een verwijzing voor de plastisch chirurg. Daar kon ik vrij snel terecht, en kreeg 2 zeer pijnlijke prikken in mijn handen, dat deed niets in ‘t begin, maar begin mei, was ‘t pijnvrij, en mijn humeur super, dus ik nam ‘t ervan, ik had de chirurg a/d lijn, en vertelde hoe goed ‘t ging, en de volgende dag? PLOP, ik had weer veel pijn in m’n handen… sja, omdat ik geen pijn had, had ik ook ‘t gevoel dat ik wel lekker door kon gaan, niet dus… hoe dan wel? Rust nemen… proberen dingen af te zeggen, wat ik ook deed, mezelf de rust te gunnen, niet alles te willen, want mijn lijf reageert er na de afgelopen jaren, heftig op.

Daar ben ik nog altijd mee bezig, om die balans te vinden. Vandaag was er ‘n makelaar in m’n moeders huis, morgen een ander, maar eerst, ga ik morgen m’n moeder ophalen… Dan moet ze in m’n fietstas, en zet ik haar bij mij thuis. Later verzinnen we wel een dag, om haar as uit te strooien, maar voor nu moeten er andere dingen geregeld worden, daar is toch veel werk aan verbonden. Ik sjouwde een paar dagen geleden, een paar dozen met boeken, en moest het gelijk bezuren… pijn in handen & armen… de dag erna en nu nog pfff

‘n Oud wijf word ik bah. Ik ga slapen… ben moe, morgen drukke dag. Ik wens iedereen ‘n goede nachtrust toe, en ik stuur je zoete dromen toe !

Liefs

M.

Ik mis jou Mam

5 april 2022, Het afscheid, mijn toespraak, waterlanders, wat vliegt de tijd #Dementie #Euthanasie #Uitvaart

Dinsdag 5 april 2022

Ik was al ‘n half uur voor de wekker op, ik woonde in een bubbel, overal staan nog dozen van de verhuizing, want fut heb ik nog niet echt gehad. TZ zou komen, en ik zou mijn speech voor de zoveelste keer nog nalezen, en aanpassen, voordat ik ‘t zou printen. Om 9 uur Tuincentrum Ockenburg gebeld over de vermiste letter N op het lint, zij maakte een nieuwe, als ik die maar even van te voren op wilde komen halen. Klassieke muziek op, en veel gepraat met Esther. Ik had m’n kleding klaar liggen wat ik aan ging doen vanmiddag. Nadat Esther het huis verliet, zette ik de laatste puntjes op de i ! Ik hoopte dat de zon nog ging schijnen vandaag.

Toen zette ik de printer aan, en je gelooft ‘t niet, maar de inkt was op. Ja hoor, nu net op dit moment ! Ik me gauw gewassen, aangekleed m’n haar gedaan, en aangekleed, even naar de Action, om cartridges te kopen, en vraag aan mijn moeder, ‘waarom moet ik juist nu nog even inkt kopen Mam?’ Toen ik de auto uitstapte zag ik een heel klein waterig zonnetje boven aan de hemel, en begroette haar, aha, daarvoor dus ! Ik zou haar verder de dag niet meer zien. Gelukkig lagen er genoeg cartridges, betaalde, en ging weer terug naar huis. Nu wel gelukt om het te printen, in ‘n groot genoeg lettertype, dan hoef ik m ‘n bril niet op. Zei de ijdeltuit ! Oh ja, ik moest mijn gedichtje nog schrijven. Ook dat nog, Ik ging me aankleden, en liet Moeders vest mij omarmen, voor als ik ‘t koud zou krijgen. Lange zwarte jas erover, en daar was Caroline, die mij op kwam halen. Wij reden naar Ockenburg, en gelukkig maar dat zij mij kwam halen, anders had ze op Ockenburg gezeten, evenals Linda ! Die vriendinnen van mij ook !

Bij de Haagse Duinen aangekomen, liepen we naar de verkeerde ingang toe, ook dat nog, en gingen we naar de kamer, waar ze gisteravond ook lag, en Emmy, een gemeenschappelijke vrienden van Inez en mij, zij had daar ook gelegen. Toeval bestaat niet lieve mensen. Caroline, ging mee naar binnen, met haar mooie mand vol prachtig roze tulpen. en een mooie kaart erbij. Alex & mijn broer & vrouw en zijn schoonouders kwamen binnen, en we werden voorgesteld. Arno kwam ook binnen, en vroeg of alles zo goed was. Hij zei ‘ Dan begint Marjon met spreken, dan Alex,. dan jij Erwin, en dan sluit jij af met ‘n gedichtje he Marjon?’ ‘Ja ‘ zei ik. Dat was geregeld.

Toen was ‘t dus tijd om ons te verkassen, mijn zoon was er nog niet, even gebeld waar ze bleven, maar ze waren er, en liepen met ons mee naar de grote zaal. Mijn tante Nanny was gelukkig net op tijd, om toch nog even haar Zus te kunnen zien. Toen waren alle sieraden al afgedaan, en lag m’n moeder daar ‘kaal’ in haar prachtige kist. Mijn tante was blij, dat ze haar toch nog heeft kunnen zien. En zo sloten we de kist, nu voorgoed.

Milenko en Madalina zaten naast mij. en wij wachten tot dat iedereen binnen was in de zaal. Ik was als eerste aan de beurt.

Ik begon met een diepe ademteug, en begon toen met mijn speech, de levensloop van mijn moeder, vanaf de datum dat zij geboren was in de oorlog, tot en met haar trouwen, Ajc, Dolle Mina’s, de bijenkorf familie, haar vrienden, alle bezoekjes die we hebben gebracht, haar verhuizing, de dementie, de achteruitgang, de euthanasie, t/m het bedanken van alle lieve mensen om haar heen.

Toen ik ging zitten, barstte ik in snikken uit, ik had het de hele speech droog weten te houden, op 1 momentje na, de datum voor de euthanasie, toen moest ik even pauzeren, en kon ik weer verder, met grote dank aan Moeders, die ik van te voren om hulp had gevraagd. Toen de muziek begon te spelen, kwamen er geen foto’s, ik dacht, nee he, hiervoor ben ik niet uren bezig geweest, er was ‘n ‘storing’ in het systeem, werd mij naderhand vertelt, Moeders wilde even laten weten, dat ze er echt bij was. Toen sprak Alex, met weer allemaal dingen, die ik vergeten was, en het was fijn om hem te horen, en ook te zien. Speciaal uit Canada overgevlogen.

Toen mijn broer, die het weer op zijn manier deed en zei ‘zoals mijn zus ook refereerde’…

Toen de laatste foto’s en werd er gevraagd of we wilden opstaan. Arno vroeg of ik ‘t gedichtje wilde voordragen, ik was ‘t al helemaal vergeten, zocht ‘t gauw op, en liep weer naar ‘t spreekgestoelte, en droeg het gedichtje voor.

Nu was het alweer klaar ! Wat vliegt de tijd zeg. Iedereen liep langs, maar heb toch ook mensen gemist, die later aanwezig bleken te zijn. het was druk, en dat was fijn, voor iemand die 80 was geworden. Ik vroeg of ik met haar mocht meelopen tot aan de oven. Arno ging dit navragen, en zo liepen Milenko Madalina & ik mee, tot het allerlaatste stukje, zodat mijn moeder zich niet alleen hoefde te voelen.

Toen liepen wij door de tuin, terug naar het restaurant, en zag daar een onguur type, heen en weer wiebelen, ik zei tegen Milenko, hou jij ‘m in de gaten? Dan haal ik even iemand.

Zo gezegd zo gedaan, dus toen heel even bij mijn vriendinnen gezeten, want die wil wat zeggen, en die ook, en die gaat al weg, en die en die, ik heb ‘n half bakkie koffie, en ‘n half hazelnoottaartje kunnen eten, toen was 1,5 uur OM, en moesten we de zaal verlaten. Ik kreeg vele complimenten over mijn speech, zeker van de Bijenkorfers die er waren. En van anderen ook. Fijn ! Toen spullen aan, tasje met sierraden, en sticky van de uitvaart, de overlijdensacte voor mijn broer, en mochten we bloemen uitzoeken, met armen vol bloemen liep ik naar de auto van mijn zoon. Zij gingen gelukkig mee om bij mij te eten. Fijn, heel erg fijn, Ik had alle bloemen in ‘t water gezet, toen zij terugkwamen met eten, en hebben we nog even na zitten praten over het hele afscheid. Toen moesten zij weg, en ik heb de honderden berichten, die ik online had gekregen, geliked, tot dat mijn dinnetje belde, die vroeg of ik in de brievenbus had gekeken, Nee,. daar lagen 10 kaarten, van mensen, waarvan ik dacht, hoe komen zij nou aan mijn adres? Ik had speciaal, een kaart gemaakt zonder adressen erop, maar heb de foute toch online gezet. Dus die maar gelijk verwijderd, en de juiste erop gezet… pfff

Met ‘n rozig gevoel, zat ik intens gelukkig te wezen, over hoe alles verlopen was, en Moeders is zeker heel trots op ons, dat weet ik zeker, dat voelde ik ook, en ik ook op mezelf. En sliep als ‘n blok.

Ik wil iedereen hartelijk bedanken voor hun komst, de vele berichten, kaarten die wij hebben mogen ontvangen, en Maaike voor het maken van de foto’s Hartelijk dank.

Veel Liefs M.

Dank voor alle kaarten en berichten

Leeghalen, bedanken, dankbaar, toppers, regelen, moeders, #Dementie #Euthanasie

3 april 2022

Vandaag werd ik wakker van mijn hand die boven de dekens had gelegen, en heel koud was, en iemand zei ” Dat betekent dat je moeder op reis gaat, en je een laatste groet brengt” ik doe het er voorDank je wel. Voor de rest werd ik boos door het WhatsApp je van mijn broer. Sinds gisteren is het al aan de gang. Hij wil iets overleggen, maar bepaald vervolgens van alles. Dus ik belde hem terug om te zeggen dat dit geen overleggen was, maar commanderen, en dat ik dat niet prettig vind. ” Dat was jammer dan” was zijn antwoord, toen heb ik huilend opgehangen. Ik was kapot van de hele verhuizing. Gelukkig had ik vier engelen bij mij, die mij hebben geholpen.

Ik haalde zaterdag ochtend 2 april de bus op, en wachtte op Bas, de grote sterke beer  Ik kreeg om 11.17 uur een whatsappje van mijn broer of ik nog hulp nodig had…. toen Bas er was gingen we met de bus naar Quintus. Daar gingen we binnen een bakkie doen.  Om te wachten op al mijn toppers. Daar kwam Daisy, Marie Jose en mijn zoon. Allemaal een bakkie. En even bij gekletst. Toen gingen we allemaal naar boven met een hondje en een verrijdbare tafel, kan niet op het woord komen. Allemaal onze maanpakken aan, en de afdeling op. En groette de 2 medewerkers, die aan het werk waren, zij waren zeer onder de indruk van de verhalen, hoe liefdevol het afscheid was geweest van mijn moeder, wat zij te horen hebben gekregen van de mensen die op de 31e maart hebben gewerkt. Ik heb ze de verkorte versie gegeven, en ze bedankt voor alles wat ze gedaan hebben voor mijn moeder. Ik ging naar m’n moeders kamer, en daar waren mijn lieve vrienden al begonnen met inpakken, oh ja… ehm, had ik dit niet beter van te voren uit kunnen zoeken? Wat waren er veel spullen, ik had toch gedacht dat ‘t veel minder was, dan ‘t eindelijk was, ik had was dozen en tassen mee, en ‘n rol vuilniszakken, dacht ik, daar zaten nog maar 2 vuilniszakken aan, oh ships, aan de verzorgers een rol vuilniszakken gevraagd. We besloten, om eerst de bus te vullen met de spullen die naar mij gaan, en daarna een rit naar mijn moeder. Zo gezegd zo gedaan, om zo min mogelijk de afdeling te verstoren, hebben we alles op de tussengang gezet, en toen, de blauwjassen weer uit, en op de terugweg ze weer aan ! Ik heb nog een tafelkoelkast in de aanbieding, dus iemand interesse? 5 maanden oud ! Laat het maar weten.

Toen alles boven was gezet, hielden we even een break, even wat eten & drinken, en toen gaf ik ze een cadeautje, allemaal een persoonlijke kaart, een merci & ‘n kaarsje om nog ‘ns aan mijn moeder te denken. We waren klaar voor de 2e rit, dus wij weer terug naar Quintus, de laatste spullen opgehaald, de mensen gegroet, alles in de bus, en naar m’n moeder gereden, daar alles uitgeladen, iets beneden gezet, en toen met spullen in de lift naar boven. Toen paste de sleutel niet in ‘t penslot… we stonden te kloten, we kwamen er niet in !!! Gelukkig kwam er een buurman langs, die wel spray had, maar ook dat mocht niet baten. Die buurman zei ga naar Jac. Bennebroek, en maak daar een sleutel bij, de spullen aan de kant gezet, en Milenko en ik er heen. Daar stond vader Bennebroek, Nou een nieuwe sleutel gaat ‘t niet worden, dit is een heel oud slot, en moet vernieuwd worden, ‘t enige is, deze spray erin, dan sleutel erin, en ‘n tik met de hamer, opdat de pennen goed zullen vallen.

Onderwijl whatsappte ik m’n broer ‘ Ik kan er niet in’ ‘Heb je geen sleutel?’ vroeg hij, ik zei ‘ Nee het slot doet ‘t niet, ‘ “Oh ja, “zei hij ” Daar had ik de laatste keer ook last van, toen kreeg ik ‘m heel moeilijk open’ Dan doe je ‘m wel op slot?, denk ik dan. Toen vroeg hij hoe de de sprekers was afgesproken, toen ik ‘t em vertelde zei hij, dat dat niet overlegd was met hem, en dat ik alles maar bepaalde, en het ging zo zo en zo, en niet anders, en ook dat ene nummer, ging niet gedraaid worden. Ik was onderweg met Milenko naar mijn moeders huis, om te kijken of het hem nou wel ging lukken om het slot open te krijgen, hij tikte zachtjes, en hoorde hoe ‘t slot weer goed in ‘t slot viel en JA HOOR !!! We konden erin. Hoe fijn was dat, haar grote stoel weer binnen gezet, en d’r nachtkastje, en toen gingen we naar mijn huis. Daar zouden we samen eten, hoe fijn was dat. Wij een bosje tulpen gehaald voor Pa Bennebroek, en zo de hamer & spuitbus teruggebracht ‘ Dat hoef niet hoor’ zei hij nog. ” Ja wel, er zijn niet genoeg lieve mensen in de wereld daarom verdient u ze zo ‘

Thuis gekomen, zat mij ‘t gesprek toch niet lekker met m’n broer, en dat verliep zoals de blog begon. Ik heb heel hard gehuild in de armen van mijn zoon. Waarom moet iemand toch zo met mij omgaan? Ik was zo moe, blij dat Milenko er was, had ik dat al gezegd?

Na het eten, ben ik begonnen met het uitzoeken van de foto’s , mijn broer stuurt een wetransfer met pdf’s dus ik vroeg, waarom pdf’s? ‘Omdat mijn mac altijd alles in pdf zet’ Dat is onzin, ze moeten in jpeg aangeleverd worden. Ik was begonnen, maar veel te moe, dus ben naar bed gegaan. Op zondag 3 april verder gegaan met de foto’s, en heb afgesproken om met Inez naar mijn moeder te gaan kijken. Ik haalde haar op, en we gingen naar Haagse Duinen. Ik stelde Inez voor aan mijn moeder, en zij groette mijn moeder, ze lag er nog steeds mooi bij, de kaars was aan. Ik vroeg of ze haar handen uit elkaar wilde halen, en niet in bid houding. Dat ging ze doen. Ik kreeg ‘n lekker bakkie koffie, en we hebben zitten praten. Toen we nog even afscheid namen van moeders dacht ik, zal ik Mike ook een kaart sturen? Al kwam die dan wel te laat, want mijn broer zou pas maandag met de kaarten komen. Dus dan maar een berichtje op facebook.

Ik bracht Inez naar huis, en gaf een willekeurige auto voorrang, ‘Kijk da’s mijn exman ! ‘ zei ik tegen Inez, nou ‘toeval’ bestaat echt niet he? Ongelofelijk ! Toen ik thuis kwam, ben ik gaan zitten voor ‘n zoektocht naar foto’s. Ik had al een hele map met foto’s van m’n moeders computer afgehaald, maar die was op ‘n mysterieuze manier verdwenen, dus moest nog ‘n x haar computer openen, om daar foto’s af te halen. Hoe kom je tot 50 foto’s ? Het lijkt veel, maar om ‘n heel leven van 80 jaar te vertalen? Mijn broer had nu een map gestuurd met jpg’s. Die foto’s moesten voor de avond binnen zijn, dus ik moest aan de bak. Om 22.00 uur stuur ik de foto’s helemaal op jaartal geselecteerd naar m’n broer, die begint gelijk te mauwen, ik heb niets gezegd, heb ze zo weggestuurd naar de begrafenis ondernemer en ben naar bed gegaan. Alleen nog de speech…

Ik werd om 3.33 uur wakker, en dacht, laat ik er nu uit gaan, en gaan schrijven, anders wordt ‘t uren malen, en da’s zonde van mijn tijd, dus tot 5.12 heb ik zitten tikken, en ging weer m’n bed in. Het was vreselijk koud, en kon maar niet warm worden, sokken aan, nog nix, flanellen dekbedhoes in bed gelegd, niet aan gedacht om ‘n kruik te maken, maar ben toen eindelijk weer in slaap gevallen. Toen ik wakker werd, en m’n ontbijt had gemaakt, en twitter opende, stond ‘t vol met lieve berichten, dat ik in huilen uitbarstte. Och wat een heerlijke familie heb ik daar toch, met mensen die echt om elkaar geven ! De tante van Mike had mij zijn nieuwe telefoonnummer gegeven, en daar had ik de rouwkaart naartoe gestuurd, en hem uitgenodigd voor de begrafenis.

Toen heb ik om 9 uur de notaris gebeld, en gevraagd of ze mij terug zou bellen, en ben ik verder gaan schrijven. Ik had een lieve kaart gekregen van een vriendin die op tafel staat, met daarbij ‘t horloge van mijn moeder, haar telefoon, en haar broche. Deze ochtend keek ik naar haar horloge, en zag dat die om 2.30 stil was gaan staan. Ik wond het op, maar het wil niet meer lopen. Het horloge, dat mijn moeder jaren gedragen heeft, nieuw bandje om heeft laten zetten, en nu wilde het niet meer lopen… hoe ‘toevallig is dat?’ om 14.44 werd ik eindelijk teruggebeld, en heb ik mijn vragen gesteld. Ik moest op tijd eten, want vanavond ging ik samen met Patricia naar de avond voor mijn moeders begrafenis. Geen idee wie er allemaal zouden komen, maar wij gingen met de tram, en kregen een bakkie, Toen kwam er een oude buurman aan, Errol, de zoon van Carla uit de Fahrenheitstraat, wat ontzettend lief, dat hij kwam kijken. toen kwam Mike binnen, en ik moest huilen van geluk, wat ontzettend fijn dat hij toch even kwam. ZO haalden we herinneringen op aan vroeger tijden, bij Pa eten, en spelletjes doen. Het lint aan ‘t boeket van mijn zoon en mij, daar ontbrak een n van mijn naam aan. Marjo …. ik had toch altijd al zo’n hekel aan mijn naam, maar ik heet geen Marjo, Hallo ! Toen naar huis, en nog even kletsen en naar bed, morgen is de grote dag.

Liefs M.

Sneeuwwit, gemis, bloemen, toeval bestaat niet, moeders ligt er mooi bij, #Afscheid #Uitvaart #Druk

1 april 2022

Ik ging in m’n bed liggen, nadat ik stronteigenwijs toch m’n blog had afgeschreven. Ik weet, van zo’n proces, waarin zoveel gebeurt, je zoveel dingen vergeet, omdat de dag erna, nog gekker is dan de ander, dus ik ben blij dat ik dat gedaan heb. Ik werd wakker door de buurjongen om half acht, ik wilde nog even slapen, maar dat lukte niet, en ben er uit gegaan, want ik had toch wel ‘n drukke dag voor de boeg. Ik moest in de ochtend bloemen bestellen, anders zouden die niet op tijd zijn, voor maandagavond. En ik moest om 12 uur bij de fysio zijn. Dus dan maar opstaan. Ik deed het gordijn opzij, en zag dat het wit was buiten, sjees ook dat nog ! Toen ik in de huiskamer kwam, keek ik op mijn telefoon, en geen gemiste oproepen, van mijn moeder, tot midden in de nacht… het was stil, nu al… Oh Mam, ik mis je nu al !

Thee gezet, en ontbijt, en toen ik de computer aanzette, vond ik zo ontzettend veel reacties op mijn blog,… Zo ontzettend lief, ongelofelijk hoeveel mensen ik hiermee raak, het is ook niet niks, een demente moeder, die zo dapper is om te kiezen voor euthanasie, en ondanks haar ziekte toch dit als ‘n paal boven water had staan, en zich er dan op ‘t nippertje aan overgeeft. Had ze ‘ Nee’ gezegd, dan had er geen euthanasie meer plaats kunnen hebben, het was al 1 over 12.

Iedereen krijgt te maken met afscheid in hun leven, niet iedereen heeft de keuze, om te kiezen hoe dit gebeurt. Ik ben zo dankbaar, voor de tijd die wij hebben gehad, om afscheid te nemen, van dierbare mensen om haar heen, dat het heel bijzonder proces is, om toe te werken naar die ene datum…

Let me tell you…. Dat is ‘t ook, heel bijzonder! Ik dank mijn dappere moeder, dat ik naast haar mocht lopen, en de weg die wij merendeel samen hebben doorgebracht ! Ze heeft mij bedankt voor alles wat ik gedaan heb voor haar, daar was ze heel blij mee ! Da’s fijn te horen. Daar doe je het niet voor, maar het is fijn om gezien te worden, want dat was vroeger zeker niet altijd zo.

Bloemen bestellen, op tijd weg, want ik moest om 12 uur bij de fysio zijn. Ik ging naar Iris, en bestelde daar het stuk wat mijn broer en ik op de kist willen leggen, het is ‘n mooie winkel, met bijzondere dingen erin. Voor het stuk met m’n zoon ging ik naar een andere winkel. Het moet wel leuk blijven ! Toen reed ik naar de fysio, nog altijd in ‘n roes, ik was er te vroeg, en heb in de auto nog wat berichten zitten lezen. Hartverwarmend! Bij de fysio mijn verhaal gedaan, zij schrok van het bericht, want zij heeft mijn moeder ook behandeld, en zij wist niet van een datum, dat snapte ik wel. Het was even heerlijk om weer wat losser gemaakt te worden, en ik dankte haar hartelijk voor de behandeling. Ik was toch op Scheveningen en zei ‘Kom Mam, even rondje Scheveningen’ en zo reed ik naar de boulevard. Daar aangekomen, draaide ik ‘t raampje naar beneden en zei‘ ‘t is wel verdomd koud he Mam? Niet jouw weer, je had nog geen eens naar buiten gewild vandaag’ Ik genoot van de sneeuw op de duinen, en heb er foto’s van gemaakt, heerlijk, maar ‘t was echt koud brrr

Ik haalde een heerlijk broodje bij Simonis, en bedacht me dat ik dan bij de Jumbo boodschappen kon doen, wel zo handig. Zo gezegd zo gedaan ! Het toeval wil dat ik een verzorger ontmoet in de Jumbo, die ook mijn moeder heeft verzorgd! Toeval bestaat niet. Ik breng mijn boodschappen naar huis, en zie daar een oude vriend van de familie lopen, en wil het juiste raampje naar beneden laten gaan, maar alle foute raampjes gaan naar beneden brrrrrr Ik zeg ‘ Hey Rob, hoe is ‘t ? ‘ “ Ja Goed, hoe is ‘t met jouw moeder? “ “Nou zij is gisteren gaan hemelen ‘ ‘ Oh joh, gecondoleerd’ ‘ Wat is jouw adres, dan stuur ik jou ‘n kaart ‘ Gelukkig had ik geen verkeer achter mij, deze ontmoeting was toeval nummer 2. Ik bleef de hele tijd het adres herhalen, voordat ik ‘t zou vergeten. Ik kon het nog net op tijd doorgeven aan mijn broer, want hij ging net de kaarten op de bus doen ! Deze toeval tel ik nog geen eens mee !

Om 14.15 uur zou ik naar mijn moeder gaan kijken, want ze lag er mooi bij had Arno gezegd, dus ik was nieuwsgierig. Helaas kon mijn vriendin niet mee. Daar aangekomen, werd ik door een hele vriendelijke dame begeleidt, en ze vroeg hoe ik vond dat ze er bij lag, daar waren de waterlanders, wat ligt ze er mooi bij, ja blij met de kledingkeuze, haar hoedje op. Geweldig Mam, het lijkt net alsof je slaapt. Ik kreeg een heerlijk bakkie, waar ik zo’n zin in had, en kletste 100 uit tegen haar. Ze voelde zo koud aan, niet zo gek natuurlijk, maar ik weet nog dat ze warm aanvoelde… Het was net alsof ze sliep, probleem vrij, in diepe rust. Tot Morgen Mam ! Ik moest nog wat andere schapjes doen, en ging naar Waldeck, waar ik naar de Notenbar liep, en daar was een vrouw in de zaak, die leek toch verdomd veel op… Nee, dat kan niet joh,… Ze draaide haar hoofd, en Ja hoor het was haar echt. Ik vroeg ‘ Mevrouw Moor?’ “ Ja, wie ben jij? ‘ ‘ Ik ben de dochter van Gerda van der Vegt ‘ ‘ Oh wat leuk, hoe is ‘t met haar? ‘ ‘ Nou dan moet ik je vertellen, dat ze gisteren is gaan hemelen ‘ ‘ Oh wat verdrietig, gecondoleerd’ ‘Dank je wel’ ‘ Nou’ zei ze, ‘Ik had je niet herkend’ ‘ Nee, dat snap ik, hoelang is ‘t geleden?’ Zij was de baas van mijn moeder geweest in de Bijenkorf, en die ontmoet ik hier in de Notenbar. ‘ 40 jaar geleden, dat zij was weggegaan bij de Bijenkorf in Den Haag, toen is zij naar de Bijenkorf Arnhem gegaan. Niet te geloven, zij woont in Zwolle, en is speciaal hier vandaag, voor ‘n reünie in Den Haag. En ik moet haar nu op dit moment ontmoeten. Mam? Toeval bestaat niet he?

Heel bijzonder. Thuisgekomen, met mensen aan de telefoon gezeten, en vele berichten gekregen op mijn blog van gisteren. Ongelofelijk hoeveel. Ook lieve kaartjes in de bus, zo lief ! Omringd door mooie mensen ben ik, heerlijk om dit te ervaren ! Zo dankbaar. Weer is het laat, en ik moet morgen haar kamer leeg gaan halen, dus ik moet naar bed.

Ik wens iedereen ‘n hele goede nachtrust toe. Blijf veilig, en lief voor elkaar !

Liefs M.